Ddocumentaires over pornografie komen meestal tot een van de volgende twee doorslaggevende conclusies: dat pornografie eigenlijk een hatelijke katalysator is voor verkrachting, of dat pornografie eigenlijk een sekspositieve viering van sensueel genot is. Het lijkt mij dat Suzanne Hillinger’s Doubtful Documentary op Pornhub niet helemaal zeker weet wat haar geld zou moeten zijn.
Pornhub is de enorm succesvolle pornosite van een Canadees bedrijf met de luchthartige naam MindGeek; jarenlang bood het een lucratieve en aantoonbaar verlichte uitlaatklep voor makers van inhoud voor volwassenen en modellen die met wederzijds goedvinden en legale diensten verleenden aan betalende klanten, en die zo konden ontsnappen aan de meer smerige en uitbuitende kant van het porno- en seksstudiowerk. Maar een 2020-expositie door New York Times-journalist Nicholas Kristof onthulde dat naast dit volkomen respectabele materiaal, mensen verkrachtingsvideo’s en video’s over kindermisbruik uploadden en de verontwaardiging betekende dat de activiteiten van Pornhub ernstig werden beknot.
Bovendien is de Fosta Sesta wetten die in 2018 in de Verenigde Staten zijn ingevoerd tegen online sekshandel, hebben mogelijk alle werknemers gecriminaliseerd. Veel gebruikersgenererende artiesten zijn gemigreerd naar OnlyFans, waar video’s nauwlettender worden gevolgd. De film laat zien dat de zogenaamde Pornhub-moderators bijna 1.000 video’s per dag moesten bekijken en de inhoud op geen enkele zinvolle manier konden reguleren. Maar het laat ook zien dat sommige activisten tegen Pornhub extreemrechtse christelijke evangelisten zijn die simpelweg pornografie en alle seks buiten het huwelijk willen uitbannen.
De film interviewt – en schittert naast – modellen en performers als creatieve ondernemers en helden van instemmende sensualiteit. GOED. Maar wat dan? De film interviewt niet de grote namen (inclusief anti-Pornhub-activiste Laila Mickelwait), terwijl het voor mij nooit het echte probleem voor Pornhub, OnlyFans of zelfs Facebook behandelt: zijn deze sites uitgevers of platforms? Als ze profiteren van de inhoud die ze hosten, moeten ze dan verantwoordelijk zijn of niet?