Vrouwen moeten lange afstanden lopen om aan water te komen. | Fotocredit: EMMANUAL YOGINI
Decennialang migreerden ongeveer 12 lakh tot 15 lakh mensen naar Maharashtra om suikerriet te kappen. Ze reizen van het door droogte geteisterde Marathwada naar Sangli, Kolhapur, Pune, Satara, Solapur en Ahmednagar in het westen van Maharashtra. Deze gebieden worden ook wel de suikergordel genoemd.
Hier werken ze op de suikerrietvelden onder moeilijke arbeids- en klimatologische omstandigheden. Ze krijgen gedurende ongeveer 150 werkdagen niet meer betaald dan ₹ 50.000 tot ₹ 60.000 PER PAAR. Maar deze seizoenarbeiders worden ook hardhandig uitgebuit door hun contractanten, ook wel bekend als mukadams.
Wie zijn de Mukadams?
De mukada is een politiek invloedrijke man. Hoe machtiger hij is, hoe meer onderaannemers hij heeft. Zodra de boeren – die eigenaar zijn van het land – het suikerriet klaarmaken voor de oogst, nemen de mukadams het over.
De suikerfabrieken huren hen in, en zij huren op hun beurt arbeidskrachten in en regelen hun transport en verblijf. Deze tussenpersonen worden betaald door de suikerfabriek en steken minimaal 30% van wat er verdiend wordt in eigen zak.
Wat zijn de arbeidsvoorwaarden?
De groepen arbeiders, ook wel tolis genoemd, verblijven of in de gebouwen van de suikerfabriek of in de suikerrietvelden. De kinderen spijbelen van school en helpen hun ouders met het binden van de stok.
Er zijn geen sociale uitkeringen, medische hulp of betaald verlof voor zwangere vrouwen. Als er iemand overlijdt, neemt niemand de verantwoordelijkheid en is er ook geen vergoeding. Zelfs als werknemers halverwege ziek worden, is er geen ruimte voor een burn-out. In plaats daarvan scheldt hun mukadam hen verbaal uit en legt ze een boete op, die wordt ingehouden op het voorschot.
Behalve dat ze seksueel worden uitgebuit, ondergaan sommige vrouwen zelfs een hysterectomie om inkomensverlies als gevolg van menstruatie te voorkomen. Als een vrouw haar werk mist, krijgt ze een boete van ₹ 500 tot ₹ 1.000 per dag. Minstens 10% van de vrouwen is zwanger, maar is niet op de hoogte van hun wettelijke rechten en de voordelen die verschillende overheidsprogramma’s bieden.
Devappa Anna Shetti, een boerenrechtenactiviste, zegt dat veel incidenten van seksueel misbruik niet worden gemeld omdat slachtoffers geen aangifte doen bij de politie, uit angst dat ze uiteindelijk hun baan zullen verliezen.
Waar wonen de arbeiders?
De Shree Chhatrapati Shahu Cooperative Sugar Factory Limited nabij Kolhapur is een van de grootste suikerindustrieën in de regio. Arbeiders die hier werken blijven op het open terrein naast de fabriek en krijgen basismaterialen als bamboe en dekzeilen om hutten op te zetten.
Er zijn enkele draagbare toiletten en een school voor kinderen. De camping, die meer dan 500 hutten heeft, heeft kirana-winkels, kleine restaurants en een kapsalon. Maar er is geen elektriciteit, wat het leven van de arbeiders en hun gezinnen moeilijk maakt. En in andere fabrieken zijn zelfs de meest basale voorzieningen, zoals scholen of toiletten, niet aanwezig.
Lees hier meer
Rapportage: Abhinay Deshpande
Voice-over en productie: Abhinaya Sriram
Video’s en foto’s: Emmanuel Yogini