Er waren boegeroep van Tottenham’s steun tijdens de rust en zuchten toen Cristian Romero werd weggestuurd voor een wild tweede slot. Er was meer plagerij toen Antonio Conte Dejan Kulusevki en zijn vluchtige scherts opofferde met een 4-2-4-systeem. Maar over het algemeen was er alleen maar frustratie.
Spurs zaten nog steeds in die tweede etappe van de laatste 16 en toch was de kloof tussen hun getelegrafeerde plannen en Milan’s kalmte tegelijkertijd nooit echt te groot. Conte, die na zijn gezondheidsproblemen zijn langverwachte terugkeer naar de zijlijn maakte, wist dat een moment de weegschaal zou doen doorslaan. En toch kwam hij nooit.
Toen Pierre-Emile Højbjerg van rechts naar links rende, doorzette en een schot in de bovenhoek loste, dwong dat Milan-doelman Mike Maignan om te kantelen. Het was de 65e minuut en het was zonder twijfel de eerste keer dat het publiek in beroering was. Het was ook zo’n beetje de laatste, als je de consternatie niet meetelt die volgde op Romero’s beslissing om Theo Hernandez op de rechterflank aan te vallen.
Harry Kane pakte in blessuretijd bijna iets met een kopbal – natuurlijk deed hij dat – voordat Rafael Leão aan de andere kant opkwam en de paal raakte. Maar voor Spurs was spijt zeldzaam. Ze waren goed geslagen, hun dromen aan flarden.
Het thuispubliek wilde een snelle start, net zoals Milan in de heenwedstrijd maakte toen Brahim Diaz na zeven minuten scoorde. Maar dit Conte-team is niet bepaald klaar om de bloedige poorten omver te blazen – vooral tegen tegenstanders die op zoek zijn naar controle en het behouden van hun vorm.
Het was Milan die de wedstrijd in evenwicht bracht, terwijl de Spurs er stijf en pissig uitzagen, zoals blijkt uit de eerste gele kaart van Cristian Romero, die in een roekeloze tackle op Rafael Leão vloog.
Hij wist dat dit betekende dat hij de eerste etappe van de kwartfinale zou missen als Spurs vorderde en hetzelfde lot trof Clement Lenglet halverwege de eerste helft; een luchtuitdaging op Olivier Giroud, een verloren arm, weer een dure boeking. Deze was zwaar.
Stefano Pioli schakelde onlangs over naar drie backs en er zat veel flexibiliteit in het systeem van Milan; Díaz dwaalde van rechts naar de nummer 10-rol, Leão ging waar de stemming hem bracht. Vleugelspelers Junior Messias en Theo Hernández schoven hoog op en het was eerstgenoemde die de score had moeten openen.
Milan werkte een korte vrije trap-routine uit na de gele kaart van Romero, waarbij Sandro Tonali de geweldige pass speelde voor Messias.
Ben Davies had ingezet op de onderschepping en verloor. Messias stond aan de rechterkant om onnodig aan de tweede paal te slepen.
Het was gemakkelijk om je op Conte te concentreren, zijn terugkeer een prominent subplot. Hij werd drie weken geleden voor het laatst gezien aan de zijlijn in San Siro toen hij er onwel uitzag en snel werd bevolen te rusten. Hij had afgeteld tot dit, de grootste wedstrijd van de Spurs van het seizoen, het overvolle stadion, de ongelooflijk felle kleuren.
De eerste helft was moeilijk voor hem en de Spurs-ondersteuning, die moeite hadden om hun frustratie te onderdrukken – of het nu Ivan Perisic was die werd beroofd terwijl hij probeerde de bal te geleiden, Davies die geblesseerd raakte of Son Heung-min die een voorzet sloeg. Toch was het opmerkelijk om een paar boegeroep te horen bij het rustsignaal. Bij het laatste fluitsignaal waren ze nog luider.
na nieuwsbrief promotie
Milan kreeg voor de pauze troost aan de bal, waarbij Díaz en Tonali de aandacht trokken, deels omdat de Spurs geen enkele vorm van pers brachten. Het team van Conte wilde counteren, maar afgezien van een vroege push van Harry Kane, die leidde tot een schot van Emerson Royal dat werd geblokt, deden ze niets. Het was te statisch en voorspelbaar.
Er was drama geweest voor de aftrap, de wegen in Noord-Londen waren geblokkeerd, waardoor de teambussen langzaam reden. Zouden ze op tijd aankomen? Hij voelde zichzelf raken en gaan. Spurs zouden uiteindelijk om 19.00 uur binnenkomen, Milan vijf minuten later. De aftrap werd met 10 minuten uitgesteld.
De sfeer bleef knetteren tot en met de pauze toen voormalig Spurs-captain Steve Perryman in het verleden ver te gast was op het veld. De ploeg van Conte moest in de tweede helft iets verzinnen, wat dan ook, want bij 0-0 duurde het maar even. Evenzo zou de menigte nooit veel nodig hebben om zich te verzamelen. Gewoon iets, wat dan ook.
Het is geen goed seizoen geweest voor Milan, hun titelverdediging lang aan flarden; vijfde in de Serie A. Chelsea domineerde hen thuis en uit in de groepsfase van deze competitie.
En toch zagen ze er hier goed uit, met Díaz die soms zijn eigen spel speelde.Hij wisselde in de 52e minuut passes met Messias, verdiende een pauze en dwong Fraser Forster tot een slim blok.
Conte’s introductie van Pedro Porro zorgde voor energie en er was een gevoel, misschien alleen hoop, dat Spurs zich voorbereidde op een finish op de tribune toen Højbjerg Maignan verlengde. Laat kwam er leven, al bleef Milan bij rust dreigen. Toen kwam Romero’s roekeloosheid. Het was nooit de nacht van Tottenham.